Als de verkiezingen van 26 mei één ding duidelijk hebben gemaakt, dan is het wel dat men in Vlaanderen ‘heel Vlaams’ heeft gestemd. De sterke steun die het Vlaams Belang van de bevolking heeft gekregen, zorgde ervoor dat de Vlaams-nationalistische partijen bijna de helft van de stemmen in Vlaanderen haalden. Dat is een mooi uitgangspunt om aan ‘de anderen’ te zeggen waar het op staat.
‘De anderen’, dat zijn de Franstalige Belgen. Zij zeggen nog steeds van België te houden en het land bij elkaar te willen houden. Ze gruwen van confederalisme en separatisme. De reden is klaar, doorzichtig zelfs: zij willen het Belgische status-quo behouden omdat dat hen geld oplevert waarvoor zij niets moeten doen. De jaarlijkse miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië zijn de ‘conditio sine qua non’ om verdere staatshervormingen tegen te houden. Het is een eenzijdig ‘solidariteitsmechanisme’ dat de Franstaligen telkens opnieuw hebben weten overeind te houden in ruil voor de wil vanuit Vlaanderen om steeds meer bevoegdheden te krijgen. Geld tegenover autonomie, dus, waarbij meer autonomie hen geen barst kon schelen, maar wel de geldkraan.
Het is aandoenlijk hoe Elio Di Rupo, Paul Magnette en Jean-Marc Nollet het begrip ‘solidariteit’ eenzijdig benaderen en eenzijdig en zonder enige schroom of dankbaarheid Vlaanderen het mes op de keel blijven zetten om verder ‘af te dokken’. Men kan zich de vraag stellen of dat in het omgekeerde geval ook zou pakken… De vraag stellen, is haar beantwoorden. En daar zijn natuurlijk de ‘Vlaamse’ traditionele partijen mee voor verantwoordelijk. Zij hebben bij elke staatshervorming gegeven en toegegeven, en hebben nagelaten voor hun eigen mensen in Vlaanderen het onderste uit de kan te halen door ‘de anderen’ op hun verantwoordelijkheid te wijzen om ook eens zelf de handen uit te mouwen te steken teneinde de werkzaamheidsgraad, het economische initiatief en de wil om op eigen benen te staan meer gestalte te geven.
De huidige regeringsvorming – of wat ervoor moet doorgaan – bewijst het stilvallen van dit land omdat ‘de anderen’ blijven zweren bij de oude formules en eisen die Vlaanderen op 26 mei achter zich heeft gelaten. Het Belgische ‘eindspel’ is ingezet.
De traditionele partijen in Vlaanderen zijn hun geloofwaardigheid en vertrouwen bij de kiezer verloren en incasseren verkiezing na verkiezing de ene nederlaag na de andere. Maar toch houden zij vol dat zij het land moeten redden… Waarom en voor wie? Zolang zij de Vlaming niet recht in de ogen durven kijken, zal die trend zich verder zetten.
Het is dus niet alleen zaak om aan de Franstaligen “stop en niet verder” te zeggen, maar de klassieke Vlaamse partijen meer dan ooit op hun verantwoordelijkheden voor Vlaanderen te wijzen.
Het Vlaams Belang staat sterker dan ooit om het Vlaamse belang in alle parlementen en overal in Vlaanderen te onderstrepen. En bij N-VA weet men dat zeer goed. Het Vlaams Belang is dan ook meer dan ooit het referentiepunt in Vlaanderen. Een nog sterker Vlaams Belang bij vervroegde verkiezingen of in 2024 is dan ook het enige perspectief op het einde van de transfers en het einde van België. Of positiever: om Wallonië tot zelfwerkzaamheid en zelfredzaamheid te brengen teneinde hen ‘hun kost’ zelf te laten verdienen. Daar kan toch niks mis mee zijn?!