Op doorbraak.be verscheen onder deze titel op 10 november een bijdrage van Steven Utsi . We geven deze graag ter lezing en beoordeling aan de lezers van Splits.be mee.
De regering-Trump zou zijn voordeel kunnen hebben bij een onafhankelijk en open Vlaanderen in het hart van Europa.
U herinnert zich vast nog wel dat Donald Trump, sinds gisteren President Elect van de VS, eerder dit jaar België en in het bijzonder Brussel vergeleek met een hell hole. Dat was na de aanslagen van 22 maart. Maar dat er al eerder iets niet in de haak was in Molenbeek circuleerde al langer in gezaghebbende kringen van de GOP (de Republikeinse partij). Molenbeek zond zijn zonen uit richting Parijs en dat was in Washington geweten. De toestand was (en is!) een zorgenkind van de hele Amerikaanse politiek, niet alleen de CIA.
Inmiddels heeft Donald Trump dus gezegevierd. Maar wat betekent dat voor het streven naar Vlaamse autonomie? We zouden durven zeggen: het maakt geen enkel verschil of het nu Hillary Clinton in de plaats van Donald Trump was geworden, áls (en slechts áls) Vlaanderen netjes binnen Belgische grondwettelijke krijtlijnen blijft en de steen der wijzen zoekt om ooit het confederalisme-binnen-België te forceren. Het maakt wél een verschil, indien de Vlaamse Beweging duidelijker dan voorheen de steven wendt in de richting van Vlaamse staatsvorming, dus een volkomen exit uit de Belgische federatie. Want dat heeft geopolitieke gevolgen die van belang kunnen zijn voor het Witte Huis.
Grosso modo kunnen we zeggen dat het schema-Clinton staat voor rechtstreekse of onrechtstreekse inmenging van de VS in alle prangende wereldkwesties. De VS zijn een wereldmacht en willen die positie behouden. Voor de entourage van Clinton is die status meteen een springplank voor tal van economische en financiële belangen. Rusland komt opnieuw sterk opzetten, maar er is ook China, India, Brazilië en niet te vergeten de EU. Het speelveld voor de VS krimpt. Clinton wil invloed in de wereld behouden door onder meer een moreel voortrekkerschap: de neoconservatieve invulling (gemeengoed bij Clintons Democraten) van de ‘nieuwe wereldorde’ (een concept dat ook al dateert van kort na de val van het IJzeren Gordijn, dus inmiddels aan sleet onderhevig).
Het schema-Trump is meer een model van verdeel-en-heers en laat in belangrijke mate de protestantse moraal van de VS los, als ‘natie met een wereldmissie’. Donald Trump beweert dienstig te zijn aan meer rechtstreeks nationale belangen van de VS en minder aan de belangen van een bepaald liberaal establishment. Voor de adviseurs van Trump zijn de geopolitieke verhoudingen dus veel minder een verworven status-quo. Als de VS niet meer overal in de wereld aan machtsprojectie kunnen doen, waar moet Amerika dan vooral op inzetten? Een belangrijk element daarin is het zoeken naar andere en nieuwe bondgenoten. Het spreekt voor zich dat een nieuwe staat in het hartland van Europa, met een open economie en een sterk cultureel en identitair handelsmerk (Vlaanderen) in dat opzicht wellicht meer op sympathie kan rekenen van de regering-Trump dan van die van Clinton (als zij presidente was geworden). Zeker als de EU het zelf moeilijk heeft het hoofd boven water te houden.
Iets dat in autonomistische kringen in Europa al langer speelt is de anglofiele fixatie van heel wat politici, zakenmensen, ambtenaren, academici en mediamensen. Iedereen staart zich – vaak nogal kinderlijk – blind op de Angelsaksische cultuur van het ‘Land of the Free’. Wie Engels spreekt, denkt, leeft: hij of zij neemt deel aan de ‘American Dream’. Natuurlijk is dit niet zo, maar het is wel een wollige deken van vergetelheid over de eigen identiteit en maatschappelijke verantwoordelijkheid voor miljoenen Europeanen. Het is de wat meer liberaal ingevulde versie van het cultureel marxisme, dat al jaar en dag schoon weer maakt in het publiek discours op ons ‘oude’ continent. Nu, Trump heeft gewonnen en dat betekent een klap voor de culturele hegemonie van de anglofielen. Zeker als Trump goede maatjes met die kille Poetin zou worden…
Kort en goed gezegd: de komende jaren komt er ruimte om te werken aan Vlaamse onafhankelijkheid, meer dan ooit zonder te moeten opboksen tegen het internationalistische dogma. Boeiende tijden, daarover zal iedereen het wel eens zijn.
De auteur is stafmedewerker van de Vlaamse Volksbeweging.
Foto: (c) Reporters