“Realpolitik, strategie, pragmatisme”. De dure woorden die Bart De Wever gebruikte omdat hij zijn Vlaamse eisenbundel naar de prullenmand verwees, verbergen een diep cynisme waarbij de macht om de macht centraal staat.
Een artikel van Klaas Slootmans in Vlaams Belang Magazine, maandblad van de Vlaams-nationalistische partij, oktober 2017.
De analyse van De Wever is intussen bekend: met een communautair programma win je geen verkiezingen. De hang naar meer Vlaamse autonomie is niet meteen de electorale kaskraker die in 2019 de zegetocht zal garanderen. ‘De Vlaamse vendels zijn vermakelijk voor nostalgische romantici, niet voor ernstige politici’, klinkt het in N-VA-kringen. Door dat mantra telkens te herhalen ondergraaft de partij het rationeel discours achter Vlaamse onafhankelijkheid. In plaats van een draagvlak te creëren, heeft de N-VA er toe bijgedragen de onafhankelijkheidsgedachte gelijk te schakelen met chaos en revolutie – en daarmee het einddoel besmeurd. Ze laat geen kans onbenut om de indruk te wekken dat er geen rationale argumenten zijn voor Vlaamse ontvoogding. En die zijn er nochtans te over.
Zo hebben Vlamingen ten opzichte van de buurlanden de laagste pensioenen, de zwaarste belastingdruk van de OESO en een haast Zuid-Europese staatsschuld. En toch heeft Vlaanderen blijkbaar de luxe om de miljardenkraan richting Wallonië te laten openstaan. De KU Leuven berekende onlangs dat elk Vlaams gezin jaarlijks 2.590 euro aan Wallonië ‘schenkt’ via belastingtransfers. Onvoorwaardelijk en onbeperkt in de tijd. Geld dat we zouden kunnen gebruiken om de piekende rusthuisfacturen te doen dalen, de pensioenen te verhogen, de asociale energieheffingen af te schaffen en de torenhoge personenbelasting substantieel te verlagen. Kortom: om de Vlaming te geven waar hij recht op heeft, moeten we Vlaams geld in Vlaamse handen zien te houden.
Fabeltjesrubriek
Dat was trouwens ook de analyse van De Wever tot de verkiezingen van 2014. Sociaaleconomische vooruitgang kon enkel worden bekomen indien Vlaanderen over sleutelbevoegdheden zoals sociale zekerheid en fiscaliteit beschikte. Vicepremier en huidig minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon ging zelfs nog verder: “Een regering zonder de PS volstaat niet. We stappen niet in zo’n regering zonder engagement dat we evolueren naar een confederatie.” (De Morgen 2 november 2013).
Vier jaar en enkele ministerposten later lijken de immense problemen van gisteren vandaag tot onbestaand te zijn uitgeroepen. De veelbelovende omwenteling heeft plaatsgemaakt voor een ambitieloze status quo. De door de N-VA gepropageerde sociaaleconomische vooruitgang kan immers niet verhullen dat de koopkracht van onze gezinnen is gedaald, de werkgelegenheidsgraad zowat de laagste van Europa is en we met onze fiscale en parafiscale druk tot de Europese top drie behoren. Via vaak verdoken belastingmechanismen – met als uitschieter de suikertaks op Cola zero – stegen de belastinginkomsten van 79 miljard in 2014 tot 85 miljard in 2017. Tot daar de fameuze daling van het overheidsbeslag.
Net zoals onder de PS betaalt de Vlaamse middenklasse dit Belgisch gelag. Met dat verschil dat hij daar nu langer en harder voor moet werken. Het riedeltje dat wie werkt, spaart en onderneemt wordt ontzien, kan dan ook voorgoed in de fabeltjesrubriek worden geklasseerd.
Ontstaansreden ondergeschikt
Wars van strategie of electorale begoochelingen blijft de communautaire – en dus de facto ook de sociaaleconomische – terugtocht van de N-VA merkwaardig: nooit eerder in de geschiedenis van dit land heeft een zelfverklaarde Vlaams-nationale partij zo sterk gestaan als de N-VA vandaag. En toch maakt ze van die ongekende sterkte expliciet geen gebruik om de essentie van haar eigen programma te propageren, laat staan te realiseren. Men kan zich moeilijk van de indruk ontdoen dat de macht om de macht steeds meer primeert op de ontstaansreden van de partij.
Mistgordijn
Om de Vlaamse aftocht naar de achtergrond te duwen, pronkt de N-VA met straffe quotes over identiteit en onvolledige immigratiecijfers. Alle hoera-berichten ten spijt blijft immers het feit dat sinds het aantreden van Theo Francken het aantal ‘nieuwe Belgen’ nieuwe recordhoogten bereikt, de gezinsherenigingen van asielzoekers met driekwart zijn gestegen en de kinderbijslag voor asielzoekers is verdubbeld.
Om de torenhoge immigratiefactuur, de oplopende vergrijzingskost en de massieve overheidsschuld te financieren wil De Wever verder het mes zetten in onze sociale zekerheid. De kille houding van de N-VA in het debat over de pensioenregeling van ontslagen 50-plussers was daar de ultieme illustratie van. Verder snijden dus in de kinderbijslag, in de pensioenen, in de ouderenzorg. Is het echt dát waar de Vlamingen voor gestemd hebben?
Zelfstandig Vlaanderen = welvaartsgarantie
De Wever stelde in Ter Zake dat er geen alternatieven bestaan voor zijn denkpistes. Die stelling gaat enkel op indien men het immigratie- en het transfer-taboe ongemoeid laat. In een zelfstandig Vlaanderen met een kordaat grenzenbeleid blijft ons welvaartsmodel gegarandeerd. Indien het de N-VA menens is met haar ‘veranderingsambitie’ vindt zij daar de sleutel en in ons een partner.