Tijdens de jongste IJzerwake vroeg gastspreker Bart Laeremans bijzondere aandacht voor de schrijnende toestand in de ruime Vlaamse rand rond Brussel, waar de ontvlaamsing systematisch verder schrijdt en inmiddels dramatische vormen heeft aangenomen.
Een artikel van Peter lemmens in Vlaams Belang, ledenblad van de Vlaams-Nationale partij, oktober 2016
Laeremans haalde daarvoor de cijfers aan die jaarlijks door Kind en Gezin worden verstrekt over de thuistaal van kinderen en van hun moeder. Dat zijn inderdaad zeer revelerende cijfers.
Er zijn ook nog andere gegevens die een indruk kunnen geven van de bevolkingsevoluties die daar plaatsgrijpen. Zo vroeg Barbara Pas de cijfers op over de taal waarin de aanslagbiljetten voor de personenbelastingen in de zes randgemeenten worden uitgereikt. Daaruit blijkt dat er in 2010 nog 13.324 mensen uit de zes een Nederlandstalig aanslagbiljet kregen; in 2015 was dit gedaald tot 12.041 personen, of een achteruitgang op 6 jaar tijd met 10%. Aan Franstalige kant daarentegen steeg het aantal aanslagbiljetten er van 31.629 naar 32.525 of een aangroei met 2,8%. Pas vroeg ook de gegevens op over de evolutie van het aantal pensioentrekkenden in deze gemeenten. Ook daar zien we dat het aantal Vlaamse gepensioneerden op zes jaar tijd met 5,3 % achteruitboert, terwijl er langs Franstalige kant een toename is van niet minder dan 16,1%.
Verpletterende verantwoordelijkheid
Alle gegevens wijzen onmiskenbaar in dezelfde richting: in de Rand rond Brussel zijn de Vlamingen ingevolge verdringing door Frans- en anderstaligen aan het uitsterven. Het mag duidelijk zijn dat de Vlaamse regering daarvoor een zware verantwoordelijkheid draagt omdat zij over de hele lijn faalt om deze dramatische situatie te keren. En het is even duidelijk dat een even grote verantwoordelijkheid daarvoor bij de N-VA ligt: deze partij levert immers al twee jaar de Vlaamse minister-president én is binnen de Vlaamse regering al 7 jaar verantwoordelijk voor het randbeleid. Zij heeft dus alle kansen (gehad) om een krachtig randbeleid te voeren, maar bakt er in werkelijkheid niets van.
Het Vlaams Belang van zijn kant is ervan overtuigd dat de situatie daar nog terug recht kan worden gezet. Dat dit forse inspanningen zal vergen, willen we niet verhelen.