Communautair is het anno 2018 heel triestig gesteld. De Vlaamse regering schikt zich naar de federale communautaire stilstand en heeft haar Vlaamse ambities opgeborgen. De federale N-VA-regeringsleden weigeren scrupuleus om van hun bevoegdheden gebruik te maken om communautaire mistoestanden recht te trekken. Ondertussen lopen de transfers op.
Bourgeois stelde dat hij jaloers is op de Catalanen. Ik ben veeleer jaloers op een minister-president zoals die van de Catalanen. Puigdemont leidt zijn volk daadwerkelijk richting onafhankelijkheid. Hij gaat met voorzichtige, maar onomkeerbare stappen vooruit, iets wat wij in Vlaanderen helaas niet kunnen zeggen, integendeel. In een van zijn eerste toespraken als minister-president maakte Puidgedemont duidelijk dat hij de man was, die het referendum aan de Catalanen wou schenken en dat pad voor de Catalanen wou bewandelen. Hij zei er letterlijk bij dat dat pad niet is voor lafaards, angsthazen of voor wie last heeft van bibberende knieën. Hij heeft gelijk en het is bijzonder jammer vast te stellen dat onze Vlaamse leiders wel tot die categorieën behoren, dat zij in eigen land het woord “onafhankelijkheid” niet eens meer durven uit te spreken.
Bart De Wever doet het oprecht streven naar onafhankelijkheid af als chaos, die ziet de Vlaamse Beweging als een bedreiging die best ophoudt te bestaan, die wil geen communautaire campagnes voeren en wil in 2019 gewoon verder doen met de regering Michel. Betere “Vlaams-nationalisten” kan onze koning zich niet wensen.
Jarenlang heeft onze partij met alle middelen, gadgets en VL-campagnes gewerkt aan Vlaamse bewustwording. En met succes. In 2008, met een sterk Vlaams Belang en een nog kleine N-VA, sprak 49% van de Vlamingen, bijna 1 op 2, zich in een opiniepeiling uit voor Vlaamse onafhankelijkheid. In 2017, met een klein Vlaams Belang, en een historisch grote N-VA is dat nog amper 5%.
Door te zwijgen over hetgeen haar corebusiness zou moeten zijn, heeft N-VA de nodige communautaire spanning volledig zelf weggevaagd. De federale regeringsdeelname van N-VA heeft de legitimiteit van België bij de publieke opinie versterkt. Zodanig dat de andere partijen al spreken van herfederaliseren…
Het draagvlak voor onafhankelijkheid dat wij zorgvuldig aan het opbouwen waren, heeft N-VA vakkundig weggeblazen. De N-VA heeft het Vlaams nationalisme jaren achteruit geslagen. Ik weet, we moeten van ver terugkomen, maar we zullen ook terugkomen! Omdat het moet, omdat het niet anders kan, en omdat niemand anders het doet.
Ik voel mij zoals mijn stadsgenoot Lodewijk Dosfel. Toen bij de zware brand in september 1914 letterlijk heel Dendermonde werd verwoest en ook het huis van Dosfel daarbij in vlammen opging, was zijn reactie: “Alles is afgebrand behalve mijn idealen.”
Wel, net zoals Lodewijk Dosfel zich steeds voor zijn idealen heeft ingezet, zullen wij ook met een radicale rechtlijnigheid voortdoen met onze Vlaamse republiek voor ogen. Alleen in een onafhankelijk Vlaanderen kunnen we onze identiteit en onze welvaart waarborgen.
(Uit de VB-nieuwjaarstoespraak van Barbara Pas op 20 januari te Baasrode)